Cyrano, stoere vechtersbaas en virtuoos dichter, is verliefd op zijn nicht Roxane. Hij durft haar zijn liefde niet te verklaren omdat hij gekweld wordt door zijn onzekerheid over zijn uiterlijk.
Roxane vraagt hém om de knappe jongen Christian te beschermen op wie zij verliefd is. Christian durft Roxane echter niet te schrijven of toe te spreken omdat hij zich te dom voelt. Samen sluiten ze een verbond: Cyrano geeft Christian de woorden, Christian leent aan Cyrano zijn fysieke charme.
Cyrano, naar Cyrano de Bergerac van Edmond Rostand, is een romantisch drama in vijf bedrijven, oorspronkelijk geschreven voor 60 acteurs. In 1996 maakt Blauw Vier een bewerking voor drie enthousiaste acteurs/bruiteurs en een hoop ouderwetse theatermiddelen. De luisterspeltechnieken geven de voorstelling z’n opmerkelijke vorm: je hoort en ziet het regenen en onweren, grindbakken op scène leveren de klank van naderende voetstappen en met het geluid van een simpel vogelfluitje zit je midden in een thriller. Het werkt grappig en ontregelend. De schaamteloze sentimentaliteit van de love story wordt erdoor gerelativeerd, het verhaal krijgt een frisser, guitiger, geloofwaardiger cachet.
De voorstelling wordt door publiek en pers unaniem lovend onthaald: ‘een voorstelling waar je naartoe moet, ook al ga je bijna nooit naar theater’, zo schrijft De Morgen naar aanleiding van de premièrereeks.
Bijna 20 jaar later maken we met een nieuwe cast een remake. Een nieuwe, dynamische acteursploeg bijt zich in Cyrano vast. Het uitgangspunt is de tekst uit 1996, een mengeling van poëtische verzen en rijmelarijen tegen wil en dank; zeg maar van hoge romantiek en aardse komiek. Ook de luisterspelvorm blijft. Het achterliggende thema - het door de maatschappij opgedrongen keurslijf van het schoonheidsideaal - heeft vandaag nog niets aan actualiteit ingeboet.