Het is 2093. Of 2067. Of misschien gewoon 2018.
Het doet er niet toe: het is de toekomst.
Hij wil iets.
Zoenen. Vrijen, misschien wel. Verliefd worden, vlinders in zijn buik. Grote, Ware Liefde, als het even kan.

Hij doet een bestelling. De A8128. En ze komt. Een meisje, perfect voor hem.
Einde verhaal? Toch niet. Er komt nog iemand. Zijn buurmeisje. Bepaald geen prototype. Bepaald geen robot. Bepaald geen meisje, perfect voor hem.

In My Robot is a Lover wordt een dilemma voorgelegd: kiezen we voor een berekend liefdesleven, vrij van ergernissen, risico’s en hartenpijn? Of nemen we de liefde zoals ze is – ongrijpbaar, onverklaarbaar, onzegbaar?

Marjet Moorman maakte My Robot is A Lover in het kader van haar master regie aan de Toneelacademie Maastricht. Op vraag van en onder de vleugels van Laika gaat ze dieper in op eenzaamheid en hunkering in een gedigitaliseerde wereld.